http://ioustotra.blogspot.com/2014/07/shriramdasswamikrut-karunashtake.html
अनुदिन अनुतापें तापलों रामराया ।
परमदिनदयाळा नीरसीं मोहमाया ।।
अचपळ मन माझें नावरे आवरीतां ।
तुजविण शिण होतो धांव रे धांव आतां ॥ १ ॥
भजनरहित रामा सर्वही जन्म गेला ।
स्वजनजनधनाचा व्यर्थ म्यां स्वार्थ केला ।।
रघुपति मति माझी आपुलीशी करावी ।
सकळ त्यजुनि भावें कांस तूझी धरावी ॥ २ ॥
विषयजनित सूखें सौख्य होणार नाहीं ।
तुजविण रघुनाथा वोखटें सर्व कांहीं ।।
रघुकुळटिळका रे हीत माझें करावें ।
दुरित दुरि हरावें सस्वरुपीं भरावें ॥ ३ ॥
तनु-मन-धन माझें राघवा रुप तूझें ।
तुजविण मज वाटे सर्व संसार वोझें ।।
प्रचलित न करावी सर्वथा बुद्धि माझी ।
अचल भजनलिला लागली आस तूझी ॥ ४ ॥
चपळपण मनाचें मोडितां मोडवेना ।
सकळ स्वजनमाया तोडितां तोडवेना ।।
घडि घडि विघडे हा निश्र्चयो अंतरींचा ।
म्हणवुनि करुणा हे बोलतों दीनवाचा ॥ ५ ॥
जळत हृदय माझें जन्म कोट्यानुकोटी ।
मजवरि करुणेचा राघवा पूर लोटीं ।।
तळमळ निववीं रे राम कारुण्यसिंधू ।
षड्रिपुकुळ माझें तोडिं याचा समंधू ॥ ६ ॥
तुजविण करुणा हे कोण जाणेल माझी ।
शिणत शिणत पोटीं लागली आस तुझी ।।
झडकरि झड घालीं धांव पंचानना रे ।
तुजविण मज नेती जंबुकी वासना रे ॥ ७ ॥
सबळ जनक माझा राम लावण्यकोटी ।
म्हणवुनि मज पोटीं लागली आस मोठी ।।
दिवस गणित बोटीं ठेवूनि प्राण कंठी ।
अवचट मज भेटी होत घालीन मीठी ॥ ८ ॥
जननिजनकमाया लेंकरुं काय जाणे ।
पथ न लगत मूखीं हाणितां वत्स नेणे ।।
जळधरकण आशा लागली चातकासी ।
हिमकर अवलोकी पक्षिया भूमिवासी ॥ ९ ॥
तुजविण मज तैसें जाहलें देवराया ।
विलग विषमकाळीं तूटली सर्व माया ।।
सकळजनसखा तूं स्वामि आणीक नाही ।
वमकवमन जैसें त्यागिलें सर्व कांहीं ॥ १० ॥
स्वजनजनधनाचा कोण संतोष आहे ।
रघुपतिविण चित्त कोठे न राहे ।।
जिवलग जिव घेती प्रेत सांडूनि जाती ।
विषय सकळ नेती मागुता जन्म देती ॥ ११ ॥
सकळ जन भवाचे आधिले वैभवाचे ।
जिवलग मग कैंचे चालतें हेंचि साचें ।।
विलग विषमकाळीं सांडिती सर्व माळीं ।
रघुविर सुखदाता सोडवी अंतःकाळीं ॥ १२ ॥
सुख सुख म्हणतां हें दुःख ठाकूनि आलें ।
भजन सकळ गेलें चित्त दुश्र्चीत जालें ।।
भ्रमित मन कळेना हीत तें आकळेना ।
परम कठिण देहीं देहबुद्धी वळेना ॥ १३ ॥
उपरति मज रामीं जाहली पूर्णकामीं ।
सकळभ्रमविरामीं राम विश्रामधामीं ।।
घडिघडि मन आतां रामरुपीं भरावें ।
रघुटिळका रे आपुलेंसे करावें ॥ १४ ॥
जळचर जळवासी नेणती त्या जळासी ।
निशिदिन तुजपासीं चूकलों गूणरासी ।।
भुमिधर निगमांसीं वर्णवेना जयासी ।
सकळभुवनवासी भेट दे रामदासीं ॥ १५ ॥
असंख्यात ते भक्त होउनि गेले ।
तिंहीं साधनांचे बहु कष्ट केले ।।
नव्हे कार्यकर्ता भुमीभार जालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १६ ॥
बहू दास ते तापसी तीर्थवासी ।
गिरीकंदरी भेटि नाहीं जनासी ।।
स्थिती ऐकतां घोर विस्मीत झालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १७ ॥
सदा प्रेमराशी तयां भेटलासी ।
तुझ्या दर्शनें स्पर्शनें सौख्यराशी ।।
अहंता मनीं शब्दज्ञाने बुडालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १८ ॥
तुझ्या प्रीतिचे दास जन्मास आले ।
असंख्यात ते कीर्ति बोलोनि गेले ।
बहु धारणा घोर चकीत जालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १९ ॥
बहुसाल देवालयें हाटकाचीं ।
रसाळ कळा लाघवें नाटकाचीं ।।
पुजा देखिता जाड जीवीं गळालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २० ॥
कितेकीं देह त्यागिले तूजलागीं ।
पुढें जाहले संगतीचे विभागी ।।
देहेदुःख होतांचि वेगीं पळालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २१ ॥
किती योगमूर्ती किती पुण्यमूर्ती ।
किती धर्मसंस्थापना अन्नशांती ।।
पस्तावलों कावलों तप्त जालों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २२ ॥
सदा सर्वदा राम सोडूनि कामीं ।
समर्था तुझे दास आम्ही निकामी ।।
बहू स्वार्थबुद्धिनें रे कष्टवीलों ।
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २३ ॥
नसे भक्ति ना ज्ञान ना ध्यान कांही ।
नसे प्रेम हें राम विश्राम नाहीं ।।
असा दीन अज्ञान मी दास तूझा ।
समर्था जनीं घेतला भार माझा ॥ २४ ॥
उदासीन हे वृत्ति जीवीं धरावी ।
अती आदरें सर्व सेवा करावी ।।
सदा प्रीति लागों तुझे गुण गातां ।
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २५ ॥
सदा सर्वदा योग तूझा घडावा ।
तुझें कारणीं देह माझा पडावा ।।
उपेक्षूं नको गूणवंता अनंता ।
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २६ ॥
नको द्रव्य-दारा नको येरझारा ।
नको मानसीं ज्ञानगर्वें फुगारा ।।
सगूणीं मना लाविं रे भक्तिपंथा ।
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २७ ॥
मनीं कामना कल्पना ते नसावी ।
कुबुद्धी कुडी वासना नीरसावी ।।
नको संशयो तोडिं संसारव्यथा ।
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २८ ॥
समर्थापुढें काय मागों कळेना ।
दुराशा मनीं बैसली हे ढळेना ।।
तुटो संशयो नीरसीं सर्व चिंता ।
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २९ ॥
बिद्राकारणें दीन हातीं धरावें ।
म्हणे दास भक्तांसि रे उद्धरावे ।।
सुटे बीद्र आम्हांसि सांडूनि जातां ।
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ ३० ॥
विश्रांति देहीं अणुमात्र नाहीं ।
कुळाबभिमानें पडिलों प्रवाहीं ।।
स्वहीत माझें होतां दिसेना ।
तुजवीण रामा मज कंठवेना ॥ ३१ ॥
विषयीं जनानें मज लाजवीलें ।
प्रपंचसंगे आयुष्य गेलें ।।
समयीं बहु क्रोध शांती घडेना ।
तुजवीण रामा मज कंठवेना ॥ ३२ ॥
संसारसंगे बहु पीडलों रे ।
कारुण्यसिंधू मज सोडवीं रे ।।
कृपाकटाक्षें सांभाळिं दीना ।
तुजवीण रामा मज कंठवेना ॥ ३३ ॥
आम्हां अनाथांसि तूं एक दाता ।
संसारचिंता चुकवीं समर्था ।।
दासा मनीं आठव वीसरेना ।
तुजवीण रामामज कंठवेना ॥ ३४ ॥
॥ इति श्रीरामदास स्वामिकृत करुणाष्टके समाप्त
No comments:
Post a Comment